Պատանեկություն

Ինչպես վերջերս ըդնունված է ասել մեզ մոտ/Եվրոպական ստանդարտներին համապատասխան/այսօր ես ուզում եմ խոսել մեր հայ teenager-ների մասին/դեռահասների,անգլերենում 13-19ը teen վերջավորություն ունի,բառն այդտեղից է առաջացել/:Ըդհանրապես կփորձենք տալ ըդհանուր բնութագիրը պատանիների մասին:Այդ հարցում մեզ օգնելու է մի շատ լավ մարդ ու որ ամենա կարևորն է՝ շատ ուրախ,պայծառ պատանի:

-Պոզիթիվ ողջույններ Yellowին:

-Շաաաաատ պոզիտիվ ողջույններ <<Պոզիտիվ>>-ի պոզիտիվ Աննային :)))

-Սկսենք նրանից,որ այս տարին Էլլա քեզ համար դարձել է նշանակալից.ըդունվել ես բուհ,մի փոքր պատմիր նախորդ խառը ու հաճելի տարվա մասին...

-Նախորդ տարվա մասին մի փոքր պատմելը,ճիշտ է,մի փոքր դժվար է,բայց փորձեմ :ԴԴ
Տառապանքների տարի էր,բայց ինչպես ասում են «оно того стоило»))) Շատ լավ հիշողություններ են մնացել պարապմունքներից,դպրոցից,շա~տ զվարճալի դեպքեր... արդեն սկսում եմ կարոտել...դժվար էր,բայց նաև հաճելի...

-Ո՞րն է քեզ համար պատանու իսկական «մոդելը»,ուրախ,պայծառ,թե՞...

-Իմ կարծիքով պատանու իսկական մոդել չկա,և ընդհանրապես,կյանքում հնարավորինս պետք է խուսափել ինչ-որ մոդելներ ստեղծելուց...Պատանին պետք է լինի այնպիսին ,ինչպիսին կա.չեմ կարծում,որ հնարավոր է միշտ պայծառ լինել,չնայած շատերի մոտ եմ նկատում,որ փորձում են միշտ ժպտալ,կեղծ ժպտալ ու կենսուրախ թվալ...երևի նորաձև է)) Մի քանի տարի առաջ էլ տխուր լինելն էր նորաձև...բայց լավագույն տարբերակը պարզապես քեզ հավատարիմ մնալն է...

-Մեզ կպատմե՞ս քո վաղ պատանեկության շրջանի մասին:

-Վաղ պատանեկության շրջանը.. Երևի 12 տարեկանից սկսած....Այդ տարիքում առաջին անգամ առանց ծնողներիս արտասահման մեկնեցի,այդ տարիքում տարված էի լրագրությամբ,ընդունվեցի ԵՊԹ հաղորդավարների բաժին,սկսեցի ավելի խորը ուսումնասիրել ռոք երաժշտությունը...հասանք 14 տարեկանին...սիրահարվեցի..

-Ըստ քեզ ի՞նչն է պակասում մեր պատանիներին/եթե իհարկե պակասում է/:

-Մեր պատանիներին...դե,բնականաբար բոլորին էլ ինչ-որ բան պակասում է,ընդհանրացնելը մի քիչ դժվար է,բայց շատերին պակասում է ինքնավստահությունը,մի մասի մոտ էլ այն չափազանց շատ է)))
Պակասում է նաև համարձակությունը,ոմանց էլ քաղաքավարությունը...

–Որպես ապագա հոգեբան կարող ե՞ս մեկնաբանել,արդյոք պատանիները իրենց ծնողներից ֆինանսական կախման պատճառով կարո՞ղ են հոգեբանական խնդիրներ ունենալ:

-Նման դեպքեր ,կարծում եմ,հնարավոր են,հատկապես տղաների կամ ավելի ազատամիտ պատանիների մոտ,ովքեր տարված են եվրոպական կամ ամերիկյան մտածելակերպով.ֆիլմերի մեծամասնությունում 14-15 տարեկան դեռահասները աշխատում են և ինչ-որ չափով անկախ են ծնողներից:Դա շատերին դուր է գալիս և նրանք էլ են ուզում անկախություն ձեռք բերել ու <<մեծ լինել>>...Բայց անկախության նախապայմանը փող աշխատելը չէ.ուրիշ միջոցներ էլ կան...:)))

-Իսկ դու երբևիցե ցանկացել ե՞ս ինքդ գումար վաստակել,և արդյոք եղել է նման դեպք:

-Ինձ մոտ ևս նման ցանկություն եղել է,բայց ավելի շատ ոչ թե ցանկացել եմ գումար վաստակել,այլ աշխատել:Մի երկու անգամ տպագրվեցի ամսագրերում առանց գումարի:Բայց եթե հնարավորություն լինի աշխատելու,ու առաջարկն ինձ դուր գա,ձեռքիցս բաց չեմ թողնի,ամեն դեպքում սեփական հոնորարներ ունենալն ավելի հաճելի է :))

-Եթե լինեիր պատանի սպորտային մեկնաբան,ու՞մ մասին կցանկանաիր նյութ պատրաստել և ինչու՞:

-Եթե լինեի պատանի սպորտային մեկնաբան...այ դա շատ լավ կլինեեեր....)) Իսկ իմ առաջին հերոսները կլինեինԻկեր Կասիլիասը (Իկեռռռռրիտոն :ԴԴԴ)և Ռաֆա Նադալը...Ինչու՞.Որովհետև նրանք հրաշամանուկներ ե~ն... Ինձ համար նրանք լավագույն մարզիկներն են իրենց բնագավառներում,իսկ բացի լավ մարզիկ լինելուց նաև լավ մարդիկ են...շատերն են ասում (հատկապես մեծահասակները),որ առանց շփվելու չենք կարող ասել լավն են,թե ոչ,բայց կան բաներ,որոնք ակնհայտ են,ու կան արարքներ,որոնք հաստատ չես անի պարզապես PR-ի համար,իսկ Կասիլիասի նման արարնքերը չափից շատ են...Ու մի բան էլ.ի՞նչպես կաորղ է նման աչքերով մադը բարի չլինել... )))

–Ի՞նչ ես կարծում մեր այսօրվա պատանիները բարձիթողի վիճակում են գտնվում,և կրթվածության պակաս ունե՞ն:

-Չեմ կարծում,որ բարձիթողի վիճակում է գտնվում,բայց խնդիրներ կան...Ի դեպ,իմ կարծիքով,այդ խնդիրները երիտասարդների մոտ ավելի շատ են,քան պատանիների: Դա երևում է նաև բուհում,նկատվում նույնիսկ դասախոսների կողմից.մեր կուրսի երեխաները շատ ավելի տեղեկացված են պատմությունից,ֆիզիկայից,մշակույթից,քան 2-րդ,3-րդ կուրսի ուսանողները,ավելի գրական ու կիրթ են խոսում...

-Մի լավ ստեղծագործություն և ֆիլմ կառանձնացնե՞ս մեզ համար քո պահոցներից...

-Մի շատ լավ իսպանական ֆիլմ կասեմ ,որը վերջերս եմ դիտել,և որն իմ մեջ ավելացրեց հոգեբան դառնալու ցանկությունը-"Все ,что ты хочешь",4 տարեկան հասակում մայրիկին կորցրած աղջկա ու նրա հայրիկի մասին... 
Իսկ ստեղծագործություն Էրիխ Ֆրոմմի <<Սիրելու արվեստը>>...Ճիշտ է,սերը կանոններ չունի,ու ամեն մարդ սիրելու իր արվեստն ունի,բայց այս գիրքը ստիպում է շատ բաների մասին մտածել ու շատ բաներ վերանայել ...

-Արդյոք երբևիցե հետաքրքվել ե՞ս այլազգի դեռահասներով,ի՞նչ կարելի է սովրել նրանցից:

-Այլ երկրների դեռահասներով հետաքրքրվել եմ նույնիսկ մինչև դեռահաս դառնալը,ու դա ստացվել է ինքնաբերաբար.շատ էի ամսագրեր կարդում...))) Նրանցից կարելի է սովորել ավելի համարձակ լինել ու ավելի շատ կիսվել ծնողների հետ...Իհարկե ծնողներն էլ նրանց ծնողներից սովորելու տեղ ունեն...

-Եթե ես հնարավորություն ունենայի անպատճառ կստեղծեի «Փոզիթիվ» ակումբ,որը կզբաղվեր փոզիթիվ գաղափարների տարածմամբ.ի՞նչ կուզես ստեղծել ինքդ...

-Դժվարանում եմ նշել կոնկրետ մեկը,որովհետև մտքումս անընդհատ նման «նորարարական» մտքեր են պտտվում ,բայց երկու բան կա,որ շաաաատ-շատ եմ ուզում,մեկը`սեփական հեռուստաընկերություն,մյուսը ` սպորտային ակումբ երեխաների համար:

Ի՞նչ կցանկանայիր մեծ սրտով ասել մեր՝ ահելությանը,ջահելությանը ու ամենա կարևորը պատանիներին:

Ահել-ջահելությանը մեծ սրտով կցանկանայի ասել,որ ճիշտ է,ինքնատիպությունը լավ է,բայց կեղծ ինքնատիպություն ստեղծելն էլ մի բան չէ/ասել է,թե ոճային ինչ-որ խաղերը,երաժշտական ճաշակի կեղծ ներկայացնելը,մարդկանց բնությունը արդեն ինքնատիպ է ստեղծել,մեր խնդիրը պահպանել ու պաշտպանելն է մեր իսկ  բնական ինքնատիպությունը/:

Բլոգիդ նվիրում եմ այս հրաշալի երգը իր հրաշալի տեսահոլովակով...շաաաաատ եմ սիրում... 

Շնորհակալությունս եմ հայտնում Էլլային,ինձ օգնելու,ինձ հետ մեկնաբանելու այն հարցերը որոնք կարծում եմ ձեզ էլ կհետաքրքրեն:

Իմ կողմից էլ բոոր պատանիներին ցանկանում եմ ասել՝ եղեք այնպիսին ինչպիսինը կաք,միայն փորձեք լինել փոզիթիվ...