հըմ Ռոք

Օրս սկսում եմ ռոքով,երևի ավարտնելա ռոքով լինում:Առհասարակ երաժշտությունը կյանքիս իմաստ չեմ համարում,բայց մի տեսակ հանգստացնող,էներգիա տվող ու վերցնող երևույթա իմ համար երաժշտությունը:Լսում եմ հիմնականում ռոք,ջազ,մեկ-մեկ բլյուզ ու էն երգերը որոնք կարող են դուր գալ առհաասրակ:Զարմանում եմ «ռոքասեր» ասածի թյուր ու սլխալ լինելու վրա:Չգիտես ինչու՞ բոլորին թվում է,որ եթե ռոք ես լսում պետքա ագրեսիվ լինես.սև շորեր հագնես,հասրակական անց ու դարձին չհետևս ու ըդհանարապես քեզ պետքա պահես «ռոքասերի» նման:Բայց ինձ միշտ հետաքրքումա էդ ո՞վա սահմանել էդ կանոնները, ու շատ պարզ հասկանում եմ,որ դրնաք/համենայն դեպս էդպեսա թվում/ ենթամշակութային «իրավիճակներ» են:Իսկ ինչ վերաբերումա ռոքին,լսում եմ քանի որ միակ ոճնա որտեղ գտնում եմ իմ «բողոքի» ու «գովասանքների» մասին խոսքեր:Ի տարբերություն այլ ժանրերի էստեղ մի տեսակ աֆեկտային վիճակներ կան,պոռթկում,խնդրի առաջ քաշում,պայքար,կռիվ և այդ ամենը կատարվումա «սեր» գաղափարի կողքին:Այսինքն ավելի կենցաղային կարող է լինել ռոքը,ավելիհասրակ,պրագմաիտու հոգեվիճակային:/տեսեք,որ «սեր» թեմայից բացի էլի թեմաներ կան/Ես լսում եմ երգեր որոնց բառերը ինձ հոգեհարազատ են,որոնց երաժշտությունը անտարբեր չի թողնում ոչ մեկին:Հիմնականում ռոքերները իրենք են իրենց երգերի հեղինակը և կատարման ժամանկ կարողանում են տալ այնքան էմոցիա,որ անգիր արած «Բարսեղյանական» ոչ մի երգիչ չի կարող հաղորդել իր հանդիսատեսին:Եվ ի վերջո,երբ խոսում ես «ռոքասերների» հետ ու հարցնում ես«ռոք սիրու՞մ ես» միշտ պատասխանը լինեում է  իբրև գրագետ,բայց անգիր արած«hard rock,Nu metal,Heavy metal,alternative, funk, rap metal,grunge»:Հիմնականում որ լսում ես էդքան էլ էական չի թե ինչա,էս անունները դառնում են քո համար կարևոր,երբ շա՜՜տ խորանում ես ու ուսումնասիրում ես/80%-ը չեն անում դա,այդ թվում ես/:Ես կարող եմ նշել,որ ինձ դուր է գալիս ինտերպրիտացիոն ռոքը:Մարդը ստեղծում էի իր պատկերացրածը ու չի փորձում իրա ստեղծածը «հղկի» օրինակ՝ Nu metalի ոճով:

Առհասարակ պարապության մի ճուղ եմ համարում ես ամեն ինչի վրա «խորանալը»,բայց պետք էր անդրադառնալ էս թեմային,քանի որ մարդկանց մոտ պատկերացումները ֆանտաստիկայի են հասել: 

Ես սիրում եմ,չէ շա՜՜տ եմ հավանում մեր ազգային երգերը/ժողովրդական/ ու մեծ հաճույքով լսում եմ,ախր իմ այրան,հոգու մեջ ոնց էլ չլինի կա էդ ամեն ինչը ու ինձ զարմացնումա կողքիններիս զարմանքը իմ այս ասածի վերաբերյալ:Ես ամենևին ինձ չեմ համարում հասրակության այլ շերտ,ասել է թե «ռոքասեր» ենթմաշակույթիստ,ավելին ես լրիվ մեր հայական իրականության մարդ եմ ու լսում եմ էնպիսի խնդիրներին առնչվող ռոք կատարումններ ինչպիսիք համաշխարհային են և նաև նեղ ազգային:Եթե չլիներ «system of a down» խումբը գուցե ես չլսեի ռոք երաժշտություն ու այսքան ասելիք չունենայի այդ ժանրի մասին,այնումաենայնիվ ասյօր ունեմ այն ինչ ունեմ ու չեմ դժգոհում:Ուզւոմ եմ,որ թեթև նայեք էդ ամենին,բոլորս էլ հայ ենք ինչ էլ լսեք ինչ էլ անենք էս հասրակության անդամններն ենք:Չեմ սիրում,երբ երաժշտությունը/ոչ ստեղծագործական իամստով/ դարձնում են ինքնարտահայտման միջոց:Շատ տգեղ եմ համարում,երբ ստիպում են իրենց լսես այնպիսի երգեր որոնք լսում են իրանց համար «իդեալ» դարձած բարեկամնները:Ու առհասրակ հոգեբանակն խնդիրներն էլ փնտրեք ձեր  մեջ ոչ թե գիտաֆանտաստիկ արտահայտություններ արեք շատ չնչին գիտելիքների հիման վրա:

Ես Հայ իրականության մի մասնիկն եմ,լսում եմ ռոք,ապրում եմ ինչպես հազարավոր Հայեր,սիրում եմ մեր  ազգային մշակույթը և ամենևին յուրահատուկ չեմ համարում ինձ որպես «ռոքասեր»:Եվ վերջում /պետքա ասեմ/ մի երևակայեք ձեզ, հեծանիվ չեք հայտնագործում ռոք լսելով: